Daleka, čvrsta ruka
U Beču, ili, kako to pojedini poštovaoci lika i nedjela ruskog diktatora Vladimira Putina vole da istaknu – na smrdljivom Zapadu – u blagodetima uređene države uživa (znatno) više od 100.000 Srba. Prema nekim aktuelnim „prebrojavanjima“, u „majčici“ Rusiji živi i radi znatno manje osoba srpskog porijekla – dvije do tri hiljade.
Vladan Živulović, predsjednik Atlantskog savjeta u Srbiji u interviewu za dnevnik Danas to komentariše ovako: „To je hipokrizija kod nas i potpuni apsurd. Naša desnica je orijentisana prema Moskvi, a ona desnica koja je nekada postojala, ona je išla na zapad. Nedostatak upravo tog dela glasača, ljudi koji promišljaju na taj način nedostaje. Otuda taj apsurdni odnos prema Moskvi, u smislu, džep nam je na zapadu, deca nam se školuju na zapadu, a srce kuca za Moskvu“, kaže Živulović. „Vrlo je mali procenat dece koji ide na istok u Rusiju da se škuluje, a kada su u pitanju lečenja, svi idu na zapad, niko ne ide na istok. Svi ovi deklarisani „rusi“ i „prorusi“, nastavlja Živulović, voze zapadna kola, trude se da nose zapadne satove, zapadnu garderobu, te zato zaključuje da je hipokrizija u punom jeku.
Srpski rusofili obožavaju Ruse, ali ipak ne sve. Mrze ruske opozicionare, aktiviste, ubijene novinarke, ili ukratko – svakog Rusa koji ne voli „cara“.
Da stvar bude još komično-tragičnija, pomenuta grupa ljudi po mnogo čemu liči dobrom dijelu Turaka u gorepomenutoj Austriji. U alpskoj republici živi (i takođe uživa u blagodetima uređenog društva) oko 350.000 ljudi turskog porijekla. Veliki dio njih na izborima u matici podržava turskog „sultana“ Erdogana, dok isti, veliki dio njih, na izborima u Beču i Austriji podržava socijaldemokrate. Jer su im „dali opštinske stanove“ i jer ih, za razliku od desnice, ne mrze (bar ne javno).
I sad, šta je zajedničko srpskim rusofilima i turskim dijasporskim erdoganovcima? Dupli moral. I bolesna ljubav prema „čvrstim rukama“, izazvana manjkom opšteg i političkog obrazovanja, kao i hroničnim izostankom kritičkog, kao i razmišljanja vlastitom glavom, refleksije, empatije, pa čak i najjednostavnijeg oblika logike.
Da budem iskren, u Turke se malo razumijem, ali kod dijela Srba (kao i dijela drugih na Balkanu), privrženost Putinima, Orbanima, pa i malo daljim Gadafijima ili Sadamima, ima veze i sa pranjem mozga (čitaj jednopartijski sistem, apsolutna kontrola medija, politički progon neistomišljenika i kult ličnosti) za vrijeme Jugoslavije. Otud i još uvijek ogromna, neobjašnjiva ljubav prema Titu, čak i u liberalnim, intelektualnim krugovima. Da budem još iskreniji, dugo mi je trebalo da se otarasim čudnog osjećaja da o Maršalu ne mogu da pomislim ništa loše. Možda zbog toga što sam sa šest godina odveden na groblje da mu se zakunem, a par godina kasnije plesao njemu mrtvom u čast, na „sletu“.
Naučeni smo, tačnije navučeni smo na čvrste ruke, neko na lijevu, neko na desnu. Ipak, čovjek misli i uči dok je živ – pa nije zgorega promisliti, dok šetamo sigurni i osigurani kroz Mariahilfer Straße. Ogledala ima jeftinijih i u Ikei.
Dino Šoše
Izdavač
